Zakres
W niniejszym dokumencie podano metodę oznaczania stopnia biodegradacji tlenowej materiałów tworzywowych, w tym zawierających dodatki, z wykorzystaniem pomiaru zapotrzebowania tlenu w zamkniętym respirometrze. Badany materiał poddaje się działaniu inokulum z osadu czynnego w środowisku wodnym w warunkach laboratoryjnych.
Jeżeli jako inokulum stosuje się nieprzystosowany osad czynny, to badanie to symuluje procesy biodegradacji występujące w naturalnym środowisku wodnym; a jeżeli jako inokulum wykorzystuje się mieszane lub wcześniej eksponowane inokulum, to metoda ta może być wykorzystana do badania potencjalnej podatności na biodegradację materiału badanego.
Warunki stosowane w niniejszym dokumencie niekoniecznie odpowiadają optymalnym warunkom zapewniającym przebieg maksymalnej biodegradacji, jednak norma jest przeznaczona do oznaczania potencjalnej podatności na biodegradację materiałów polimerowych lub uzyskania informacji o podatności na biodegradację w warunkach naturalnych.
Metoda umożliwia ocenę podatności na biodegradację, co może być potwierdzone poprzez obliczenie bilansu węglowego (opcjonalnie, patrz Załącznik E).
Metodę stosuje się do następujących materiałów:
- Naturalnych i/lub syntetycznych polimerów, kopolimerów lub ich mieszanin.
- Materiałów tworzywowych, które zawierają dodatki, takie jak: plastyfikatory, barwniki
lub inne związki.
- Polimerów rozpuszczalnych w wodzie.
- Materiałów, które w warunkach badania hamują działanie mikroorganizmów obecnych w inokulum. Działanie hamujące można oznaczyć wykorzystując kontrolę procesu spowalniania działania mikroorganizmów lub inną odpowiednią metodę (patrz np. ISO 8192 [2]). Jeżeli badany materiał inhibituje działanie inokulum, można zastosować niższe stężenie, inne inokulum lub inokulum eksponowane wcześniej.
