Zakres
W niniejszym dokumencie podano metodę oznaczania stopnia biodegradacji tlenowej materiałów tworzywowych, w tym zawierających dodatki, z wykorzystaniem pomiaru ilości wydzielanego ditlenku węgla. Badany materiał poddaje się w znormalizowanych warunkach laboratoryjnych działaniu syntetycznego podłoża do posiewu wyodrębnionego z osadu czynnego, gotowego kompostu lub gleby w mezofilnych warunkach aerobowych.
Jeżeli jako inokulum stosuje się nieprzystosowany osad czynny, to wynik badania może być użyty do oceny procesów biodegradacji tlenowej występującej w środowisku oczyszczalni ścieków; a jeżeli jako inokulum wykorzystuje się mieszane lub wcześniej eksponowane inokulum, to metoda ta może być wykorzystana do badania potencjalnej podatności na biodegradację badanego materiału.
Warunki stosowane w niniejszym dokumencie niekoniecznie odpowiadają optymalnym warunkom zapewniającym przebieg maksymalnej biodegradacji, jednak metoda jest opracowana do oznaczania degradacji materiałów polimerowych i uzyskania informacji o ich potencjalnej biodegradowalności.
Metoda umożliwia ocenę podatności na biodegradację, co może być potwierdzone poprzez obliczenie bilansu węglowego (opcjonalnie, patrz Załącznik C).
Metodę stosuje się do następujących materiałów:
— naturalnych i/lub syntetycznych polimerów, kopolimerów lub ich mieszanin;
— materiałów tworzywowych, które zawierają dodatki, takie jak: plastyfikatory, barwniki lub inne związki;
—- polimerów rozpuszczalnych w wodzie;
—- materiałów, które w warunkach badania nie hamują działania mikroorganizmów obecnych w inokulum. Działanie inhibitujące można oznaczyć wykorzystując kontrolę procesu spowalniania działania mikroorganizmów lub inną odpowiednią metodę (patrz, na przykład, ISO 8192[1]). Jeżeli badany materiał jest czynnikiem hamującym działanie inokulum, można zastosować niższe stężenie, inne inokulum lub inokulum wcześniej eksponowane.
