Pojazdy samochodowe, łodzie i urządzenia napędzane silnikami spalania wewnętrznego -- Charakterystyki zaburzeń radioelektrycznych -- Poziomy dopuszczalne i metody pomiaru w odniesieniu do ochrony urządzeń pokładowych
Zakres
Niniejsza Norma Międzynarodowa zawiera poziomy dopuszczalne i procedury pomiaru zaburzeń radioelektrycznych w zakresie częstotliwości od 150 kHz do 2 500 MHz. Norma dotyczy wszelkich podzespołów elektrycznych/elektronicznych, przeznaczonych do stosowania w pojazdach, przyczepach i urządzeniach. W Publikacji Międzynarodowego Związku Telekomunikacyjnego (ITU) podano szczegóły dotyczące przeznaczeń zakresów częstotliwości. Poziomy dopuszczalne są przeznaczone do zapewnienia ochrony radioodbiorników zainstalowanych w pojeździe przed zaburzeniami wytwarzanymi przez podzespoły/moduły w tym samym pojeździe.
Metody i poziomy dopuszczalne dla kompletnego pojazdu (czy to podłączonego do sieci zasilającej w celu ładowania, czy też nie) przedstawiono w Rozdziale 5, a metody i poziomy dopuszczalne dla podzespołów/modułów w Rozdziale 6. Tylko badanie kompletnego pojazdu może służyć do określenia kompatybilności podzespołu w odniesieniu do poziomu dopuszczalnego dla pojazdu.
Chronionymi odbiornikami są, na przykład: odbiorniki radiowe i telewizyjne, ruchome środki łączności radiowej, radiotelefony, radiostacje amatorskie i radia obywatelskie, systemy nawigacji satelitarnej (GPS itp.) i połączenie bluetooth. Na potrzeby niniejszej normy przyjęto, że pojazd jest maszyną poruszaną przez własny silnik spalania wewnętrznego, poprzez środki elektryczne, lub obydwoma sposobami. Pojazdami są (ale nie tylko) samochody osobowe, samochody ciężarowe, ciągniki rolnicze i pojazdy śnieżne. W Załączniku A przedstawiono poradnik pomocny do stwierdzenia, czy niniejsza norma dotyczy danego urządzenia.
Poziomy dopuszczalne przedstawione w niniejszej normie są poziomami zalecanymi i mogą być modyfikowane zgodnie z ustaleniami między producentem pojazdu i dostawcą podzespołu. Niniejsza norma jest także przeznaczona do stosowania przez producentów i dostawców podzespołów i urządzeń przewidzianych do dodania i dołączenia do wiązek przewodów pojazdu lub do złączy instalacji elektrycznej po dostarczeniu pojazdu na rynek.
Niniejsza Norma Międzynarodowa nie dotyczy ochrony elektronicznych systemów sterujących przed emisjami o częstotliwościach radiowych (RF), stanami przejściowymi czy zmianami napięcia typu impulsowego. Problemy te są objęte publikacjami ISO.
Ponieważ lokalizacja wiązek montażowych, konstrukcja karoserii pojazdu i prowadzenie wiązek mogą mieć wpływ na sprzężenia zaburzeń radioelektrycznych z odbiornikiem radiowym, w Rozdziale 6 niniejszej normy wprowadzono wiele wartości poziomów dopuszczalnych. Klasa poziomu dopuszczalnego przeznaczonego do zastosowania (jako funkcja pasma częstotliwości) powinna być uzgodniona między producentem pojazdu a dostawcą podzespołu.
Niniejsza norma określa metody badań do wykorzystania przez producentów pojazdów i dostawców, aby pomóc w projektowaniu pojazdów i podzespołów oraz zapewnić kontrolowane poziomy emisji częstotliwości radiowych urządzeń pokładowych.
Jako przykład, wiele modeli pojazdów prawdopodobnie nie będzie mieć zainstalowanego odbiornika telewizyjnego; jednakże zakresy telewizyjne zajmują znaczącą część widma radiowego. Badanie i ograniczanie źródeł szumów nie jest uzasadnione ekonomicznie.
Światowa Administracyjna Konferencja Radiokomunikacyjna (WARC) w 1979 roku obniżyła dla regionu 1 dolną częstotliwość do 148,5 kHz. Uznano, że do zastosowań motoryzacyjnych odpowiednie są badania przy 150 kHz. Na potrzeby niniejszej normy zakresy częstotliwości pomiarowych zostały uogólnione tak, aby objąć służby radiowe w różnych częściach świata. W większości przypadków należy się spodziewać ochrony odbioru radiowego na częstotliwościach sąsiednich.
