PN-Z-04007-2:1994 - wersja polska

Metoda polega na równoległym pobieraniu próbek powietrza do dwóch płuczek, zawierających roztwór jodku potasowego. Jedną z płuczek poprzedza pochłaniacz ozonu, wykonany z waty bawełnianej. Stężenie ozonu określa się metodą jodowo-skrobiową na podstawie różnicy między ilością wydzielonego jodu w płuczce (bez pochłaniacza) w wyniku utleniającego działania tlenków azotu i ozonu a liością jodu wydzielonego w płuczce (poprzedzonej pochłaniaczem) w wyniku działania tlenków azotu. W oznaczaniu przeszkadzają: siarkowodór, dwutlenek siarki, nadtlenki i substancje utleniające. Metody nie stosuje się w dozymetrii indywidualnej. Oznaczalność metody wynosi 0,025 mg ozonu w 1 m sześciennym powietrza