PN-EN ISO 7887:2012 - wersja polska

W niniejszej Normie Międzynarodowej podano cztery różne metody badania barwy, oznaczone od A do D.
Wcześniej najczęściej stosowana metoda oznaczania barwy w stacjach uzdatniania wody, pomiarach limnologicznych itp. oparta była na skali sześciochloroplatynianowej (pozycja bibliograficzna [1]). Metody C i D są powiązane z tą tradycyjną procedurą (pozycje bibliograficzne [2][3]).
Metoda A dotyczy oznaczania barwy pozornej przez wizualną obserwację próbki wody w butelce. Stanowi to jedynie wstępną informację, na przykład do stosowania w pracy terenowej. W protokole badania może być podana jedynie barwa pozorna.
Metoda B dotyczy oznaczania rzeczywistej barwy próbki wody z użyciem przyrządu optycznego i jest odpowiednia do badania wody surowej i wody do picia oraz wody przemysłowej o niskiej barwie. Zawiera podrozdział o czynnikach przeszkadzających.
Metoda C dotyczy oznaczania rzeczywistej barwy próbki wody z użyciem przyrządu optycznego w odniesieniu do stężenia sześciochloroplatynianu przy długości fali λ = 410 nm. Zawiera podrozdział o czynnikach przeszkadzających.
Metoda D dotyczy oznaczania barwy przez wizualne porównanie z roztworem wzorcowym sześciochloroplatynianu i może być zastosowana do badania wody surowej i wody do picia. Zawiera podrozdział o czynnikach przeszkadzających.
Metody A i B są właściwe, jeżeli barwa próbki różni się odcieniem od roztworów porównawczych.
UWAGA 1 W niektórych przypadkach, mocno zabarwione próbki wody wymagają rozcieńczenia przed badaniem lub oznaczaniem. Jednak rozcieńczenie może powodować zmianę warunków fizykochemicznych prowadzącą do zmiany barwy.
UWAGA 2 Procedurę wewnętrznej kontroli jakości dla wszystkich metod przedstawionych w niniejszej Normie Międzynarodowej zamieszczono w Załączniku A. Dane dotyczące precyzji przedstawiono w Załączniku B.
Przy podawaniu wyniku zapisuje się również zastosowaną metodę (metoda A – D).