Zakres
W niniejszym dokumencie określono metody oznaczania zawartości wody w tworzywach sztucznych w postaci proszku, granulatu i wyrobów gotowych. Metodami tymi nie bada się absorpcji wody (kinetyki i wilgotności równowagowej) przez tworzywa sztuczne, oznaczanej według ISO 62.
Metoda A jest odpowiednia do oznaczania zawartości wody od 0,1 % z dokładnością 0,1%. Metody B, C i D są odpowiednie do oznaczania zawartości wody od 0,01% z dokładnością 0,01 %. Metoda E jest odpowiednia do oznaczania zawartości wody od 0,001 % z dokładnością 0,001%. Ustalone dokładności są granicą wykrywalności, która zależy również od maksymalnej możliwej masy próbki.
Metoda D jest odpowiednia dla poliamidu (PA), polipropylenu (PP), polietylenu (PE), żywicy epoksydowej, poli(tereftalanu etylenu) (PET), poliestru, politetrafluoroetylenu (PTFE), poli(chlorku winylu) (PVC), poli(kwasu mlekowego) (PLA), poliamidoimidu (PAI), nie jest szczególnie zalecana dla próbek, które mogą uwalniać NH3. Metody A,
B, C i E są ogólnie odpowiednie dla wszystkich rodzajów tworzyw i poziomu wilgotności.
Zawartość wody jest ważnym parametrem w przetwarzaniu tworzyw i oczekuje się, że pozostanie ona poniżej poziomu określonego w normie dotyczącej odpowiedniego tworzywa.
W tym dokumencie określono sześć alternatywnych metod.
— Metoda A jest metodą ekstrakcyjną z użyciem bezwodnego metanolu. Metodę można stosować do wszystkich tworzyw sztucznych, w tym granulatów o wymiarach mniejszych niż 4 mm x 4 mm x 3 mm. Metodę można również stosować np. do prepolimerów w postaci proszku nierozpuszczalnego w metanolu.
— Metoda B1 polega na odparowaniu wody w piecu rurowym. Metodę można stosować do wszystkich tworzyw sztucznych, w tym granulatów o wymiarach mniejszych niż 4 mm x 4 mm x 3 mm.
— Metoda B2 polega na odparowaniu wody z próbki ogrzewanej w fiolce. Metodę można stosować do wszystkich tworzyw sztucznych, w tym granulatów o wymiarach mniejszych niż 4 mm x 4 mm x 3 mm.
— Metoda C jest metodą manometryczną. Zawartość wody oznacza się poprzez wzrost ciśnienia, będącego efektem odparowania wody pod próżnią. Metody tej nie stosuje się do tworzyw sztucznych zawierających związki lotne, inne niż woda, w ilościach znacznie wpływających na prężność par w temperaturze pokojowej.
— Metoda D jest metodą termokulometryczną z użyciem ogniwa z pentatlenkiem difosforu (P2O5) do wykrywania odparowanej wody. Metody nie stosuje się do próbek tworzyw sztucznych zawierających związki lotne, inne niż woda, w ilościach znacznie wpływających na prężność par w temperaturze pokojowej. To szczególnie odnosi się do związków lotnych, które mogą reagować z kwaśną powłoką, pentatlenkiem difosforu, czujnika, np. amoniak lub wszelkiego rodzaju aminy.
— Metoda E jest oparta na wodorku wapnia. Zawartość wody w próbce jest odparowywana na skutek połączenia próżni i ogrzewania. Odparowana woda reaguje z wodorkiem wapnia tworząc wodór cząsteczkowy i wodorotlenek wapnia. Wodór powoduje wzrost ciśnienia w próżni, które jest proporcjonalne do odparowanej wody.
