Zakres
W niniejszej Normie podano metody oznaczania zawartości wody w tworzywach sztucznych w postaci proszku, granulatu i wyrobów gotowych. Metodami tymi nie bada się absorpcji wody (kinetyki i wilgotności równowagowej) przez tworzywa sztuczne, oznaczanej według ISO 62.
Metoda A jest odpowiednia do oznaczania zawartości wody od 0,1 % z dokładnością 0,1%. Metody B i C są odpowiednie do oznaczania zawartości wody od 0,01% z dokładnością 0,01 %.
Zawartość wody jest istotnym parametrem w przetwarzaniu materiałów i powinna pozostawać poniżej poziomu podanego w odpowiedniej normie dotyczącej materiału.
W niniejszej Normie opisano cztery alternatywne metody.
- Metoda A jest metodą ekstrakcyjną z użyciem bezwodnego metanolu, w której wyekstrahowaną wodę miareczkuje się metodą Karla Fischera. Metodę można stosować w przypadku wszystkich tworzyw, w tym granulatów o wymiarach mniejszych niż 4 mm x 4 mm x 3 mm. Metodę można stosować np. w przypadku prepolimerów w postaci proszku nierozpuszczalnego w metanolu.
- Metoda B1 polega na odparowaniu wody w piecu rurowym. Woda zawarta w badanej próbce jest odparowywana i przenoszona za pomocą gazu nośnego, którym jest suche powietrze lub azot, do naczynia miareczkowego, w którym następuje miareczkowanie zebranej wody metodą Karla Fischera. Metodę można stosować w przypadku wszystkich tworzyw sztucznych, w tym granulatów o wymiarach mniejszych niż 4 mm x 4 mm x 3 mm.
- Metoda B2 polega na odparowaniu wody z ogrzewanej w fiolce próbki. Woda zawarta w badanej próbce jest odparowywana i przenoszona za pomocą gazu nośnego, którym jest suche powietrze lub azot, do naczynia miareczkowego, w którym następuje miareczkowanie zebranej wody metodą Karla Fischera. Metodę można stosować w przypadku wszystkich tworzyw sztucznych, w tym granulatów o wymiarach mniejszych niż 4 mm x 4 mm x 3 mm.
- Metoda C jest metodą manometryczną. Zawartość wody oznacza się poprzez wzrost ciśnienia, będącego efektem odparowania wody pod próżnią. Metody tej nie stosuje się w przypadku tworzyw sztucznych zawierających substancje lotne, inne niż woda, w ilościach znacznie wpływających na prężność par w temperaturze pokojowej. Kontrole obecności znacznych ilości substancji lotnych powinny być wykonywane okresowo, np. metodą chromatografii gazowej. Wspomniane kontrole są szczególnie wymagane w przypadku nowych rodzajów lub gatunków materiału.
