Zakres
W niniejszej części ISO 17294 opisano metodę oznaczania pierwiastków glinu, antymonu, arsenu, baru, berylu, bizmutu, boru, kadmu, cezu, wapnia, ceru, chromu, kobaltu, miedzi, dysprozu, erbu, gadolinu, galu, germanu, złota, hafnu, holmu, indu, irydu, żelaza, lantanu, ołowiu, litu, lutetu, magnezu, manganu, rtęci, molibdenu, neodymu, niklu, palladu, fosforu, platyny, potasu, prazeodymu, rubidu, renu, rodu, rutenu, samaru, skandu, selenu, srebra, sodu, strontu, terbu, telluru, toru, talu, tulu, cyny, wolframu, uranu i jego izotopów, wanadu, itru, iterbu, cynku i cyrkonu w wodzie (na przykład, wodzie przeznaczonej do spożycia, wodzie powierzchniowej, wodzie podziemnej, ściekach i odciekach). Biorąc pod uwagę specyficzne oraz dodatkowo interferencje, pierwiastki te można również oznaczać w mineralizatach wodnych, osadach ściekowych i osadach (na przykład mineralizatach wodnych, jak opisano w ISO 15587-1 lub ISO 15587-2). Zakres roboczy zależy od matrycy i występujących interferencji. W wodzie przeznaczonej do spożycia i w wodach niezanieczyszczonych granica oznaczalności (xLQ) mieści się pomiędzy 0,002 μg/l i 1,0 μg/l dla większości pierwiastków (patrz Tablica 1). Zakres roboczy zazwyczaj obejmuje stężenia pomiędzy kilkoma pg/l do mg/l, w zależności od pierwiastka i wstępnie zdefiniowanych wymagań. Granice oznaczalności dla większości pierwiastków zależą od czystości próbki ślepej i przede wszystkim od czystości powietrza laboratoryjnego, czystości odczynników i szkła.
