Zakres
W niniejszym dokumencie określono metodę oznaczania pierwiastków: antymonu, arsenu, baru, berylu, bizmutu, boru, ceru, cezu, chromu, cynku, cyny, cyrkonu, dysprozu, erbu, fosforu, gadolinu, galu, germanu, glinu, hafnu, holmu, indu, irydu, iterbu, itru, kadmu, kobaltu, lantanu, litu, lutetu, magnezu, manganu, miedzi, molibdenu, neodymu, niklu, ołowiu, palladu, platyny, potasu, prazeodymu, renu, rodu, rtęci, rubidu, rutenu, samaru, selenu, skandu, sodu, srebra, strontu, talu, telluru, terbu, toru, tulu, tytanu, uranu i jego izotopów, wanadu, wapnia, wolframu, złota i żelaza w wodzie (np. w wodzie przeznaczonej do spożycia przez ludzi, w wodzie powierzchniowej, wodzie podziemnej, ściekach i odciekach). Jeżeli uwzględni się specyficzne, dodatkowo występujące interferencje, pierwiastki te można oznaczać w wodzie i w mineralizatach wodnych oraz w osadach ściekowych (np. w mineralizatach wodnych, jak opisano w ISO 15587-1 lub ISO 15587-2). Zakres roboczy zależy od matrycy i od występujących interferencji. W wodzie przeznaczonej do spożycia przez ludzi i w wodach niezanieczyszczonych granica oznaczalności (LOQ) dla większości pierwiastków wynosi od 0,002 μg/l do 1,0 μg/l (patrz Tablica 1). W zakresie roboczym zazwyczaj uwzględnia się stężenia od kilku ng/l do mg/l w zależności od pierwiastka i określonych wymagań. Na granice oznaczalności większości pierwiastków ma wpływ zanieczyszczenie próbki ślepej i zależą one głównie od dostępności urządzeń wentylacyjno-klimatyzacyjnych w laboratoriach, czystości odczynników i czystości szkła laboratoryjnego. Dolna granica oznaczalności jest wyższa w przypadkach, gdy oznaczanie jest zakłócane interferencjami (patrz Rozdział 5) lub efektami pamięci (patrz ISO 17294-1). Zgodnie z niniejszym dokumentem można również oznaczać inne pierwiastki niż wymienione w zakresie pod warunkiem, że użytkownik dokumentu jest w stanie odpowiednio zwalidować metodę (np. interferencje, czułość, powtarzalność, odzysk).
