Zakres
Niniejsza Norma Międzynarodowa określa metodę oznaczania pozostałości po koksowaniu w zakresie od 0,10 %(m/m) do 30,0 %(m/m), powstałej po odparowaniu i rozkładzie termicznym przetworów naftowych w ustalonych warunkach.
UWAGA 1 Wartość pozostałości po koksowaniu stanowi przybliżenie tendencji przetworów naftowych do tworzenia osadów koksowych w podobnych warunkach rozkładu i może być użyteczna w ocenie względnej tendencji do tworzenia koksu w obrębie tej samej klasy produktów. W takim przypadku wyniki należy interpretować rozważnie.
W przypadku produktów, które mogą dawać pozostałość po koksowaniu przekraczającą 0,10 %(m/m), wyniki badania są równoważne wynikom pozostałości po koksowaniu uzyskanym metodą Conradsona (patrz ISO 6615 [1]) w zakresie od 0,10 (m/m) do 25,0 (m/m) (szczegóły patrz Załącznik A).
Niniejsza Norma Międzynarodowa ma zastosowanie także dla przetworów naftowych, składających się głównie z destylatów, które mogą dawać pozostałość po koksowaniu poniżej 0,10 %(m/m). W przypadku takich przetworów, przed analizą, przygotowywana jest próbka w postaci 10 %(V/V) pozostałości po destylacji według procedury opisanej w 7.3.1 i 7.3.2.
Zarówno składniki tworzące popiół, zdefiniowane w ISO 6245 [2] jak i nielotne dodatki obecne w próbce, sumują się do wartości pozostałości po koksowaniu i są uwzględniane w całkowitej raportowanej wartości.
UWAGA 2 Obecność organicznych azotanów będących składnikiem niektórych paliw destylatowych spowoduje uzyskiwanie nieprawidłowo wysokich wartości pozostałości po koksowaniu. Obecność azotanów alkilowych w paliwie może być wykryta przy użyciu ISO 13759. [3]
