Zakres
W niniejszej Normie Międzynarodowej ustalono procedurę weryfikacji grubości suchej powłoki w odniesieniu do nominalnej grubości suchej powłoki na powierzchniach chropowatych, w tym regulację stosowanych przyrządów, definicję obszarów kontroli, plany pobierania próbek, metody pomiaru i kryteria akceptacji/odrzucenia.
Do celów niniejszej normy wszelkie określone grubości uważa się za nominalne, zgodnie z definicją podaną w ISO 12944‑5, a grubość suchej powłoki to typowa grubość powyżej szczytów profilu powierzchni.
Procedura opisana w niniejszej Normie Międzynarodowej polega na wykorzystaniu przyrządów typu magnes trwały, elektromagnes i prąd wirowy. Dokładność przyrządu jest sprawdzana na gładkiej powierzchni zarówno przy zerze, jak i przy znanej grubości i regulowana w razie potrzeby.
Pomiary wykonane na powłoce na chropowatym podłożu stalowym będą zatem wyższe niż rzeczywista wartość powyżej szczytów profilu. Grubość suchej powłoki powyżej szczytów profilu jest definiowana jako odczyt przyrządu pomniejszony o odpowiednią wartość poprawki.
Grubość suchej powłoki uzyskuje się przez zastosowanie do odczytów odpowiedniej wartości poprawki, na podstawie regulacji na gładkiej, płaskiej powierzchni stalowej.
W przypadku gdy określono lub uzgodniono poszczególne odczyty na podstawie regulacji na gładkiej, płaskiej powierzchni stalowej bez użycia wartości poprawek, ważne jest, aby pamiętać, że taka metoda nie jest zgodna z niniejszą Normą Międzynarodową.
Niniejsza norma ma zastosowanie, jeśli nominalna grubość suchej powłoki wynosi 40 μm lub więcej.
UWAGA Jeśli nominalna grubość jest mniejsza niż chropowatość powierzchni podłoża, niepewność pomiaru wzrasta.
