Zakres
W niniejszej Normie Międzynarodowej określono wymagania dla przerywaczy płomienia, które zapobiegają przenoszeniu płomieni w obecności gazowo-powietrznych lub parowo-powietrznych mieszanin wybuchowych. Ustalono jednolite zasady klasyfikacji, podstawowej konstrukcji i informacji dotyczących użytkowania, uwzględniających oznakowanie przerywaczy płomienia oraz określono metody badań służących do weryfikacji wymagań bezpieczeństwa i wyznaczania bezpiecznego zakresu stosowania.
Niniejsza Norma Międzynarodowa ma zastosowanie dla ciśnienia w zakresie od 80 kPa do 160 kPa i temperatury w zakresie od -20 °C do +150 °C.
UWAGA 1 Przerywacze płomienia pracujące w niniejszym zakresie lecz poza warunkami atmosferycznymi, patrz 7.4.
UWAGA 2 Niniejsza Norma Międzynarodowa może być użyta jako przewodnik podczas projektowania i badania przerywaczy płomienia przeznaczonych do działania w warunkach innych niż określone wyżej. Jednak zaleca się przeprowadzenie dodatkowych badań odnoszących się do zakładanych warunków stosowania. Jest to szczególnie ważne dla wysokich wartości temperatury i ciśnienia. W tych przypadkach może zachodzić konieczność zmodyfikowania mieszanin badawczych.
UWAGA 3 Dla zastosowań morskich istnieje opracowana przez IMO (Międzynarodowa Organizacja Morska) dodatkowa norma IMO MSC/Circ. 677.
Niniejsza Norma Międzynarodowa nie ma zastosowania do:
– zewnętrznych, związanych z zapewnieniem bezpieczeństwa, urządzeń kontrolno-pomiarowych, które mogą być wymagane w celu utrzymywania warunków pracy w ustalonym bezpiecznym zakresie;
UWAGA 4 Zintegrowane urządzenia kontrolno-pomiarowe, takie jak zintegrowane czujniki temperatury i płomienia, jak również części, które, na przykład, w sposób zamierzony ulegają stopieniu (zawleczki zabezpieczające), spaleniu (osłony pogodowe) lub wygięciu (paski bimetalowe), są uwzględnione w zakresie niniejszej Normy Międzynarodowej.
– przerywaczy płomienia stosowanych w przypadku wybuchowych mieszanin par i gazów, które mają tendencję do samoczynnego rozkładu (np. acetylen) lub które są niestabilne chemicznie;
– przerywaczy płomienia stosowanych w przypadku disiarczku węgla ze względu na jego specyficzne właściwości;
– przerywaczy płomienia stosowanych w przypadku mieszanin innych niż gaz-powietrze lub para-powietrze (np. tlen w stężeniu wyższym niż stężenie normalne w powietrzu, chlor jako utleniacz itp.);
– procedur badania przerywaczy płomienia stosowanych w przypadku silników spalinowych z zapłonem samoczynnym;
– szybkodziałających zaworów, systemów gaszących i innych systemów izolowania wybuchu.
