Zakres
Niniejsza część normy ISO 16283 określa procedury określania izolacyjności akustycznej od dźwięków powietrznych elementów ściany zewnętrznej (metoda elementu) i całej ściany zewnętrznej (metoda globalna), wykorzystujące pomiary poziomu ciśnienia akustycznego. Procedury te są przeznaczone do stosowania dla pomieszczeń o objętości od 10 m3 do 250 m3, w zakresie częstotliwości od 50Hz do 5 000 Hz.
Wyniki pomiarów mogą być wykorzystane do oceny i porównania izolacyjności akustycznej od dźwięków powietrznych pomieszczeń umeblowanych lub nieumeblowanych, w których pole akustyczne może być, lub nie, traktowane w przybliżeniu jako pole rozproszone. Zmierzona izolacyjność od dźwięków powietrznych zależy od częstotliwości i może być przekształcona, zgodnie z procedurami podanymi w normie ISO 717-1, do postaci wskaźnika jednoliczbowego, służącego do scharakteryzowania właściwości akustycznych.
Metoda „elementu” jest przeznaczona do oceny izolacyjności akustycznej właściwej elementu ściany, na przykład okna.
Najbardziej dokładna metoda „elementu” wykorzystuje głośnik jako sztuczne źródło hałasu. Inne mniej dokładne metody „elementu” wykorzystują występujący hałas komunikacyjny. Z kolei metody „globalne” służą do oceny różnicy między poziomem dźwięku panującym na zewnątrz i we wnętrzu budynku dla rzeczywistego hałasu komunikacyjnego. Najbardziej dokładne metody „globalne” to te, które wykorzystują jako źródło dźwięku rzeczywisty ruch komunikacyjny. W przypadku, gdy poziom dźwięku hałasu komunikacyjnego jest niewystarczający, można stosować głośnik jako sztuczne źródło hałasu. Przegląd metod pomiarowych jest przedstawiony w tablicy 1.
Metoda „elementu” z zastosowaniem głośnika daje w wyniku izolacyjność akustyczną właściwą przybliżoną, która w pewnych warunkach może być porównywana z izolacyjnością akustyczną właściwą zmierzoną w laboratorium zgodnie z ISO 10140. Metoda ta jest zalecana wówczas, gdy celem pomiaru jest ocena właściwości akustycznych konkretnego elementu ściany zewnętrznej w stosunku do jego właściwości określonych w laboratorium.
Metoda „elementu” z wykorzystaniem hałasu komunikacyjnego służy tym samym celom co metoda „elementu” z zastosowaniem głośnika. Jest ona szczególnie przydatna wówczas, gdy z różnych przyczyn praktycznych metoda „elementu” z użyciem głośnika nie może być zastosowana.
Obie te metody zwykle dają nieco różne wyniki. Metoda wykorzystująca hałas komunikacyjny zazwyczaj daje mniejsze wartości izolacyjności akustycznej właściwej od uzyskiwanych metodą w której stosowany jest głośnik. W załączniku D metoda z wykorzystaniem hałasu drogowego uzupełniona jest przez odpowiednie metody z wykorzystaniem hałasu kolejowego i lotniczego.
Metoda „globalna” z wykorzystaniem hałasu drogowego daje w wyniku rzeczywiste zmniejszenie poziomu dźwięku przez ścianę zewnętrzną w danym miejscy w stosunku do punktu pomiarowego znajdującego się 2 m przed elewacją. Metoda ta jest zalecana wówczas, gdy celem pomiaru jest ocena właściwości akustycznych całej ściany zewnętrznej, z uwzględnieniem przenoszenia bocznego, w konkretnym usytuowaniu względem pobliskich dróg.
Wynik nie może być porównywany z wynikiem uzyskanym w warunkach laboratoryjnych.
Metoda „globalna” z zastosowaniem głośnika daje w wyniku zmniejszenie poziomu dźwięku przez ścianę zewnętrzną w stosunku do punktu pomiarowego znajdującego się 2 m przed elewacją. Metoda ta jest szczególnie przydatna wówczas, gdy z różnych przyczyn praktycznych rzeczywiste źródło hałasu nie może zostać wykorzystane. Wynik nie może być porównywany z wynikiem uzyskanym w warunkach laboratoryjnych.
