Zakres
W niniejszej Normie Międzynarodowej określono metodę oznaczania pozostałości po koksowaniu, w zakresie od 0,10 % (m/m) do 30,0 % (m/m), jako części pozostałej po odparowywaniu i rozkładzie termicznym przetworów naftowych w określonych warunkach.
UWAGA 1 Wartość pozostałości po koksowaniu umożliwia przybliżoną ocenę tendencji przetworów naftowych do tworzenia węglistych osadów, w podobnych warunkach rozkładu i może być przydatna w ocenie względnej tendencji koksotwórczej produktów tej samej klasy. W takim przypadku zaleca się rozwagę podczas interpretacji wyników.
W przypadku przetworów, z których uzyskana pozostałość jest większa niż 0,10 % (m/m), wyniki badania są równoważne z wynikami pozostałości po koksowaniu uzyskanymi metodą Conradsona (patrz ISO 6615[1]) w zakresie od 0,10 % (m/m) do 25,0 % (m/m) (szczegóły, patrz Załącznik A).
Niniejszą Normę Międzynarodową stosuje się również do przetworów naftowych, składających się głównie z destylatu, dla których można uzyskać pozostałość po koksowaniu mniejszą niż 0,10 % (m/m). Dla takich produktów, przed wykonaniem analizy, przygotowuje się 10 % (V/V) pozostałość po destylacji, zgodnie z procedurą opisaną w 7.3.1 i 7.3.2.
Zarówno składniki popiołotwórcze, określone w ISO 6245[2] jak i nielotne dodatki obecne w próbce, powiększają ilość pozostałości po koksowaniu i są uwzględniane w podawanej wartości całkowitej.
UWAGA 2 Obecność azotanów organicznych w niektórych paliwach destylatowych przyczynia się do uzyskania zawyżonych wartości pozostałości po koksowaniu. Obecność azotanu alkilu w paliwie może być oznaczana według
ISO 13759.[3]
