Zakres
Niniejsza norma odnosi się do klasyfikacji stopni ochrony przed zewnętrznymi uderzeniami mechanicznymi zapewnianej przez obudowy, przed zewnętrznymi uderzeniami mechanicznymi, urządzeń o napięciu znamionowym nieprzekraczającym 72,5 kV.
Niniejszą normę stosuje się tylko do obudów urządzeń, dla których w odpowiedniej normie określono stopnie ochrony obudowy przed zewnętrznymi uderzeniami mechanicznymi (nazywanymi w niniejszej normie uderzeniami).
Celem niniejszej normy jest podanie:
a) definicji dotyczących stopni ochrony zapewnianej przez obudowy urządzeń elektrycznych w odniesieniu do ochrony tych urządzeń wewnątrz obudowy przed szkodliwymi skutkami uderzeń mechanicznych;
b) oznaczeń dotyczących stopni ochrony;
c) wymagań dotyczących każdego oznaczenia;
d) badań przeprowadzanych w celu weryfikacji, czy obudowa spełnia wymagania niniejszej normy.
Poszczególne komitety techniczne będą odpowiedzialne za decyzje dotyczące zakresu i sposobu zastosowania klasyfikacji w ich normach oraz za zdefiniowanie „obudowy" tak, jak rozumie się ją w zastosowaniu do ich urządzeń. Zaleca się jednak, aby w przypadku podanej klasyfikacji badania nie różniły się od badań określonych w niniejszej normie. W stosownych normach wyrobu mogą być uwzględnione uzupełniające wymagania, jeżeli jest to niezbędne.
Dla poszczególnego rodzaju urządzeń komitet może określić odmienne wymagania, pod warunkiem że będzie zapewniony co najmniej ten sam poziom bezpieczeństwa.
Niniejsza norma dotyczy tylko tych obudów, które ze wszystkich innych względów mogą być stosowane zgodnie z przeznaczeniem według ustaleń stosownej normy wyrobu, a których materiał i sposób wykonania zapewniają spełnienie przypisanego stopnia ochrony w normalnych warunkach użytkowania.
Niniejszą normę stosuje się również w odniesieniu do pustych obudów, pod warunkiem że spełniają ogólne wymagania probiercze, a wybrany stopień ochrony jest odpowiedni do tego rodzaju urządzenia.
