Zakres
1.1 Postanowienia ogólne
(1) W niniejszej Normie Europejskiej określono metodę projektowania zamocowań (połączenia elementów konstrukcyjnych i niekonstrukcyjnych z elementami konstrukcyjnymi), stosowanych do przekazywania oddziaływań na beton. W przypadku niniejszej metody projektowania wykorzystuje się modele fizyczne oparte na kombinacji badań i analiz numerycznych spójnych z EN 1990:2002, 5.2.
Dodatkowe reguły dotyczące przekazywania obciążeń łącznika w obrębie elementu betonowego na jego podpory, podano w EN 1992-1-1 oraz Załączniku A do niniejszej EN.
Akcesoria osadzane w elementach prefabrykowanych podczas produkcji, z zachowaniem warunków Zakładowej Kontroli Produkcji (ZKP) oraz z należytym zbrojeniem, przeznaczone do stosowania wyłącznie w sytuacjach przejściowych do podnoszenia i przenoszenia, ujęto w CEN/TR 15728.
(2) Niniejsza EN przeznaczona jest do zastosowań związanych z bezpieczeństwem, w których uszkodzenie zamocowania może skutkować zawaleniem się lub częściowym zawaleniem się konstrukcji, spowodować zagrożenie dla życia ludzkiego lub doprowadzić do znaczących strat ekonomicznych. W tym kontekście obejmuje ona również elementy niekonstrukcyjne.
(3) Podpora elementu ustalającego może być statycznie wyznaczalna lub statycznie niewyznaczalna. Każda podpora może obejmować jeden łącznik lub grupę łączników.
(4) Niniejsza EN jest ważna dla zastosowań objętych zakresem serii EN 1992. W zastosowaniach których dotyczą wymagania szczególne, jak na przykład elektrownie jądrowe, obiekty obrony cywilnej, mogą być konieczne zmiany.
(5) Niniejsza EN nie obejmuje projektowania elementów ustalających. Zasady projektowania elementów ustalających podano w odpowiednich normach spełniających wymagania dotyczące elementów ustalających, zgodnie z niniejszą EN.
(6) Niniejszy dokument uwzględnia charakterystyczne nośności oraz odległości określone w Europejskiej Specyfikacji Technicznej Wyrobu (patrz Załącznik E). W Europejskiej Specyfikacji Technicznej Wyrobu podawane są co najmniej parametry z Załącznika E, dla odnoszących się warunków obciążeń, dając podstawy do stosowania metod projektowania podanych w niniejszej EN.
1.2 Typy łączników i grup zamocowań
(1) W niniejszej EN wykorzystano teorię projektowania łączników (patrz Rysunek 1.1) i ma ona zastosowanie do:
a) wbetonowywanych łączników takich, jak: łączniki zakończone główką, szyny kotwiące z połączeniem sztywnym pomiędzy kotwą a szyną (np. spawanym lub zakuwanym);
b) mechanicznych łączników montowanych po stwardnieniu betonu takich, jak: łączniki rozporowe, łączniki z podcięciem oraz wkręty do betonu;
c) łączników wklejanych montowanych po stwardnieniu betonu oraz wklejanych rozporowych łączników.
(2) Dla innych typów łączników może być konieczna zmiana postanowień projektowych.
(3) Niniejsza EN dotyczy łączników o ustalonej przydatności do określonego zastosowania w betonie, objętego postanowieniami, które odnoszą się do niniejszej EN i dostarczają danych wymaganych przez niniejszą EN. Przydatność łącznika jest określona w odpowiedniej Europejskiej Specyfikacji Technicznej Wyrobu.
(...)
(4) Niniejsza EN dotyczy pojedynczych łączników oraz grup łączników. W przypadku grup łączników, obciążenia są przykładane do poszczególnych łączników z grupy przy użyciu wspólnego elementu ustalającego. Niniejsza Norma Europejska ma zastosowanie tylko w przypadku grup łączników złożonych z łączników tego samego typu oraz łączników o takich samych wymiarach.
(5) Układy zamocowań z wbetonowywanymi łącznikami zakończonymi główkami oraz łącznikami montowanymi po stwardnieniu betonu przedstawiono na Rysunku 1.2.
(6) Nie ma ograniczenia liczby kotew w przypadku szyn kotwiących. (....)
