Zakres
W niniejszej Normie Europejskiej określono wymagania i badania dotyczące konstrukcji, działania, bezpieczeństwa i produkcji gazomierzy miechowych klasy 1,5 (zwanych dalej gazomierzami). Stosuje się ją do gazomierzy wyposażonych w jeden współosiowy króciec przyłączeniowy lub dwa króćce przyłączeniowe, stosowanych do pomiaru objętości paliw gazowych, które są w granicach gazów do badań 1., 2.
i 3. rodziny wg EN 437. Maksymalne ciśnienia robocze gazomierzy nie przekraczają 0,5 bar, a maksymalne rzeczywiste strumienie objętości nie przekraczają 160 m3h-1 w minimalnym zakresie temperatury otoczenia od -10 oC do 40 oC i podanym przez producenta zakresie temperatury gazu, nie mniejszym niż 40 K.
Niniejszą normę stosuje się do gazomierzy z wbudowanym korektorem temperatury lub bez niego, które są instalowane w miejscach, w których wibracje i wstrząsy mają małe znaczenie (patrz MID, Załącznik 1, Rozdział 1.3.2 (a), klasa M1). Stosuje się także do gazomierzy w:
- zamkniętych miejscach (wewnątrz lub na zewnątrz z zabezpieczeniem określonym przez producenta) przy kondensującej lub niekondensującej wilgoci;
lub, jeśli zostało to określone przez producenta,
- otwartych miejscach (na zewnątrz bez żadnej osłony) przy kondensującej lub niekondensującej wilgoci;
- miejscach o zakłóceniach elektromagnetycznych odpowiadających tym, jakie mogą występować w budynkach mieszkalnych, handlowych lub dla przemysłu lekkiego (patrz MID, Załącznik 1, Rozdział 1.3.3 (a), klasa E1).
Jeżeli nie wskazano inaczej, wszystkie ciśnienia podane w niniejszym dokumencie oznaczają nadciśnienie.
Wymagania dotyczące liczydeł elektronicznych, baterii, zaworów wbudowanych w gazomierz i innych dodatkowych funkcjonalności są podane w EN 16314.
O ile nie wskazano inaczej dla konkretnego badania, badania przeprowadza się na gazomierzach, które zawierają urządzenia o dodatkowej funkcjonalności przewidziane przez producenta.
Rozdziały 1 do 9 i Załączniki B oraz C są przeznaczone wyłącznie do projektowania i badania typu.
UWAGA Przy opracowywaniu niniejszej normy uwzględniono treść publikacji OIML ‘International Recommendation R 137’.
Jeżeli nie są podane konkretne wymagania dla wyposażenia badawczego, zaleca się, aby używane przyrządy były spójne pomiarowo z krajowymi lub międzynarodowymi wzorcami odniesienia, a niepewność (2σ) była lepsza niż 1/5 maksymalnej wartości parametru, który ma być badany. Dla różniących się wyników powtarzalność (2σ)/rozdzielczość powinna być lepsza niż 1/5 maksymalnej wartości parametru, który ma być badany.
