Zakres
W niniejszej Normie Europejskiej określono metody identyfikowania i oceny niebezpiecznych sytuacji prowadzących do wybuchu oraz projektowe i konstrukcyjne rozwiązania odpowiednie dla wymaganego stopnia bezpieczeństwa. Osiąga się to w wyniku:
- oceny ryzyka;
- redukcji ryzyka.
Bezpieczeństwo urządzeń, systemów ochronnych i komponentów może być osiągnięte przez usunięcie zagrożeń i/lub ograniczenie ryzyka, tj. przez:
a) odpowiednią konstrukcję (bez użycia zabezpieczeń);
b) stosowanie zabezpieczeń;
c) informacje dotyczące użytkowania;
d) inne środki zapobiegawcze.
Środki zgodne z a) (zapobieganie) i b) (ochrona) rozpatrywane są w Rozdziale 6, środki zgodne z c) rozpatrywane są w Rozdziale 7. Środki zgodne z d) nie są opisywane w niniejszej Normie Europejskiej. Znajdują się one w EN ISO 12100-1:2010, Rozdział 6.
Środki zapobiegawcze i zabezpieczające w niniejszej normie nie zapewnią wymaganego poziomu bezpieczeństwa, dopóki urządzenia, systemy ochronne i komponenty nie będą działać zgodnie z przeznaczeniem i nie będą zainstalowane i utrzymywane odpowiednio do przyjętych zasad praktyki lub wymagań.
W niniejszej normie określono ogólne metody projektowania i konstruowania w celu pomocy projektantom i producentom w osiągnięciu bezpieczeństwa przeciwwybuchowego konstruowanych urządzeń, systemów ochronnych i komponentów.
Niniejsza Norma Europejska ma zastosowanie do wszelkich urządzeń, systemów ochronnych i komponentów przeznaczonych do użytku w przestrzeniach zagrożonych wybuchem, w warunkach atmosferycznych. Atmosfery w tych przestrzeniach mogą powstawać z udziałem przetwarzanych materiałów palnych, stosowanych lub uwalnianych przez urządzenia, systemy ochronne i komponenty lub z udziałem materiałów znajdujących się w sąsiedztwie urządzeń, systemów ochronnych i komponentów i/lub z udziałem materiałów konstrukcyjnych urządzeń, systemów ochronnych i komponentów.
Niniejsza Norma Europejska ma zastosowanie do urządzeń, systemów ochronnych i komponentów na wszystkich etapach ich użytkowania.
Niniejsza Norma Europejska ma zastosowanie jedynie do urządzeń grupy II, które są przeznaczone do użytku w miejscach innych niż podziemne części kopalń i te części naziemnych instalacji kopalń, które są narażone na obecność metanu i/lub palnego pyłu.
Niniejsza Norma Europejska nie ma zastosowania do:
1) urządzeń medycznych przeznaczonych do stosowania w środowisku medycznym;
2) urządzeń, systemów ochronnych i komponentów tam, gdzie zagrożenie wybuchem wynika wyłącznie z obecności substancji wybuchowych lub substancji niestabilnych chemicznie;
3) urządzeń, systemów ochronnych i komponentów tam, gdzie wybuch może nastąpić z powodu reakcji substancji chemicznej z utleniaczami innymi niż tlen atmosferyczny lub z powodu innych niebezpiecznych reakcji, lub warunków innych niż atmosferyczne;
4) urządzeń przeznaczonych do stosowania w warunkach domowych i niezawodowych, gdzie przestrzenie zagrożone wybuchem mogą powstawać wyjątkowo, wyłącznie jako wynik przypadkowej nieszczelności instalacji gazowej;
5) środków ochrony indywidualnej określonych w dyrektywie 89/686/EWG;
6) statków dalekomorskich i ruchomych jednostek przybrzeżnych, łącznie z urządzeniami na pokładzie takich statków lub jednostek;
7) środków transportu, tj. pojazdów i ich przyczep przeznaczonych wyłącznie do przewozu pasażerów drogą powietrzną lub siecią drogową, kolejową lub wodną, jak również środków transportu towarów drogą powietrzną, publiczną siecią drogową lub kolejową, lub drogą wodną; pojazdy przeznaczone do pracy w przestrzeniach zagrożonych wybuchem nie powinny być wyłączone;
8) projektowania i konstruowania systemów zawierających zamierzony, kontrolowany proces spalania, dopóki nie mogą one działać jak źródła zapłonu w przestrzeniach zagrożonych wybuchem.