PN-ISO 2977:2012 - wersja polska

W niniejszej Normie Międzynarodowej określono metodę oznaczania punktu anilinowego przetworów naftowych i rozpuszczalników węglowodorowych oraz mieszanego punktu anilinowego produktów, których punkt anilinowy leży poniżej temperatury krystalizacji aniliny z mieszaniny anilina-próbka. Metoda 1 opisuje procedurę dla próbek przezroczystych o początkowej temperaturze wrzenia powyżej temperatury otoczenia oraz dla próbek, których punkt anilinowy leży poniżej punktu tworzenia się pęcherzyków par i powyżej temperatury zestalania się mieszaniny anilina-próbka. Metoda 2, metoda cienkiej warstwy, opisuje procedurę dla próbek zbyt ciemnych do badania metodą 1. Metody 3 i 4 są przeznaczone dla próbek, które mogą w znaczny sposób odparowywać w temperaturze punktu anilinowego. UWAGA 1 Metoda 4 jest szczególnie przydatna, gdy dostępne są jedynie małe ilości próbki. Metoda 5 opisuje procedurę z użyciem zautomatyzowanego lub automatycznego aparatu, odpowiednią dla takiego zakresu jak metody 1 i 2. UWAGA 2 Punkt anilinowy (lub mieszany punkt anilinowy) charakteryzuje czyste węglowodory a także mieszaniny węglowodorów. Węglowodory aromatyczne wykazują najniższe wartości punktu anilinowego, a parafiny najwyższe, zaś cykloparafiny i olefiny wykazują wartości pośrednie. W szeregach homologicznych węglowodorów wartość punktu anilinowego rośnie wraz z ich masą cząsteczkową. UWAGA 3 Chociaż punkt anilinowy może być użyty w połączeniu z innymi właściwościami fizycznymi w metodach porównawczych analizy węglowodorów, najbardziej powszechnym zastosowaniem punktu anilinowego jest oszacowanie zawartości związków aromatycznych (lub "aromatyczności") w mieszaninach węglowodorów