PN-EN ISO 2360:2017-10 - wersja niemiecka
Bez VAT:
171,90 PLN
Z VAT:
211,44 PLN
Powłoki nieprzewodzące na podłożu niemagnetycznym przewodzącym elektryczność -- Pomiar grubości powłok -- Metoda amplitudowa prądów wirowych
Zakres
W niniejszym dokumencie określono nieniszczącą metodę pomiarów grubości powłok nieprzewodzących na niemagnetycznych przewodzących elektryczność podłożach metalowych za pomocą amplitudowych wiroprądowych urządzeń pomiarowych.
W niniejszym dokumencie termin „powłoka” jest używany w odniesieniu do materiałów takich jak, na przykład, farby i lakiery, powłoki elektrolityczne, powłoki emalierskie, powłoki z tworzyw sztucznych, powłoki proszkowe i okładziny. Niniejsza metoda ma szczególne zastosowanie do pomiarów grubości większości powłok tlenkowych wytwarzanych w procesie anodowania, ale nie ma zastosowania do wszystkich powłok konwersyjnych, ponieważ niektóre są zbyt cienkie, żeby można było mierzyć je tą metodą (patrz Rozdział 6).
Niniejsza metoda może być również stosowana do pomiarów niemagnetycznych powłok metalowych na nieprzewodzącym materiale podłoża. Jednakże w takim przypadku szczególnie użyteczna jest metoda fazowa prądów wirowych określona w ISO 21968 i może ona dać wyniki pomiarów grubości z większą dokładnością (patrz Załącznik A).
Niniejsza metoda nie może być stosowana do pomiarów niemagnetycznych powłok metalowych na przewodzącym materiale podłoża. W takim przypadku szczególnie użyteczna jest metoda fazowa prądów wirowych określona w ISO 21968. Jednakże w szczególnym przypadku bardzo cienkich powłok o bardzo małej przewodności można stosować również metodę amplitudową prądów wirowych (patrz Załącznik A).
Chociaż niniejsza metoda może być stosowana do pomiarów grubości powłok na podłożu magnetycznym, nie jest to jednak zalecane. W tego typu przypadkach można stosować metodę magnetyczną określoną w ISO 2178. Jedynie w przypadku bardzo grubych powłok o grubości powyżej około 1 mm metoda amplitudowa prądów wirowych może być również stosowana (patrz Załącznik A).