Zakres
W niniejszym dokumencie opisano metodę oznaczania przewodności cieplnej i dyfuzyjności cieplnej, a tym samym pojemność cieplną właściwą na jednostkę objętości tworzyw sztucznych. Układ eksperymentalny można zaprojektować tak, aby pasował do różnych rozmiarów próbek. Pomiary można wykonywać w środowiskach gazowych i w próżni, w różnym zakresie temperatury i ciśnienia.
Metoda ta daje wytyczne do badania materiałów jednorodnych i izotropowych, a także materiałów anizotropowych o strukturze jednoosiowej. Jednorodność materiału rozciąga się na całą próbkę i nie ma barier termicznych (z wyjątkiem tych obok sondy) w zakresie określonym przez głębokość (głębokości) sondowania (patrz 3.1).
Metoda jest odpowiednia w odniesieniu do materiałów o wartości współczynnika przewodzenia ciepła, λ, mieszczącego się w zakresie 0,010 W∙m-1∙K-1 < λ < 500 W∙m-1∙K-1, wartości współczynnika dyfuzyjności cieplnej, α, mieszczącego się w zakresie 5 × 10-8 m2∙s-1 < α < 10-4 m2∙s-1 oraz dla temperatury, T, w przybliżonym zakresie 50 K < T < 1 000 K.
UWAGA 1 Właściwa pojemność cieplna na jednostkę objętości, C, C = ρ∙cp, gdzie ρ to gęstość, a cp to ciepło właściwe na jednostkę masy przy stałym ciśnieniu, może być otrzymana przez podzielenie współczynnika przewodzenia ciepła, λ, przez dyfuzyjność cieplną, α, to jest C = λ/α i mieści się w zakresie 0,005 MJ⋅m−3⋅K−1 < C < 5 MJ⋅m−3⋅K−1. Nazywa się to również objętościową pojemnością cieplną.
UWAGA 2 Jeżeli celem jest oznaczanie odporności cieplnej lub pozornej przewodności cieplnej wzdłuż grubości niejednorodnego wyrobu (na przykład wyprodukowanej płyty) lub niejednorodnego kawałka materiału, to odniesieniem są ISO 8301, ISO 8302 i ISO 472.
Można także wyznaczyć właściwości przenoszenia ciepła przez ciecze, pod warunkiem, że zadba się o zminimalizowanie konwekcji cieplnej.
