Zakres
W niniejszej części ISO 22007 opisano metodę oznaczania przewodności cieplnej i dyfuzyjności cieplnej, a tym samym pojemność cieplną właściwą na jednostkę objętości, tworzyw sztucznych. Doświadczalnie układ można zaprojektować do różnych wymiarów próbek. Pomiary można wykonywać w środowiskach gazowych i w próżni, w szerokim zakresie temperatury i ciśnienia.
Metoda jest odpowiednia do badania materiałów jednorodnych i izotropowych oraz do materiałów anizotropowych o strukturze jednokierunkowej. Jednorodność materiału dotyczy całej próbki bez barier cieplnych (z wyjątkiem tych przy sondzie) w zakresie określonym przez głębokość(ci) sondy (patrz 3.2 poniżej).
Metoda jest odpowiednia w odniesieniu do materiałów o wartości współczynnika przewodzenia ciepła, λ, mieszczącego się w zakresie 0,010 W∙m-1K-1 < λ < 500 W∙m-1K-1, wartości współczynnika dyfuzyjności cieplnej, α, mieszczącego się w zakresie 5 x 10-8 m2∙s-1 < α < 10-4 m2∙s-1 oraz dla temperatury, T, w przybliżonym zakresie
50 K < T < 1 000 K.
UWAGA 1 Właściwa pojemność cieplna na jednostkę objętości, C, może być otrzymana przez podzielenie współczynnika przewodzenia ciepła, λ, przez współczynnik dyfuzyjności cieplnej, α, to jest C = λ/α i mieści się w zakresie 0,005 MJ⋅m−3⋅K−1 < C < 5 MJ⋅m−3⋅K−1. Odnosi się to również do objętościowej pojemności cieplnej.
UWAGA 2 Jeżeli celem jest oznaczanie odporności cieplnej lub pozornej przewodności cieplnej wzdłuż grubości niejednorodnego wyrobu (na przykład wyprodukowanej płyty) lub niejednorodnego kawałka materiału, to odniesieniem są ISO 8301, ISO 8302 i ISO 472.
Można także wyznaczyć właściwości przenoszenia ciepła przez ciecze, pod warunkiem, że zwróci się uwagę na zminimalizowanie konwekcji cieplnej.
