PN-EN ISO 10619-1:2018-03 - wersja angielska

W niniejszym dokumencie określono trzy metody pomiaru elastyczności węży i rurek z gumy i z tworzyw sztucznych (metody A1, B i C1), gdzie mierzona jest deformacja węża lub rurki, i dwie metody pomiaru sztywności (metody A2 i C2) poprzez pomiar siły wymaganej do zgięcia węża lub rurki z gumy lub z tworzyw sztucznych do określonego promienia zgięcia w temperaturze otoczenia.
Metody A1 i A2 są odpowiednie do węży i rurek z gumy i z tworzyw sztucznych do średnicy wewnętrznej 80mm włącznie.
Metoda A1 umożliwia pomiar elastyczności węża lub rurki dokonując pomiaru średnicy zewnętrznej, ściśniętego węża lub rurki pomiędzy dwoma płytami.
Metoda A2 umożliwia pomiar poprzez zmierzenie siły wymaganej do zgięcia węża lub rurki z gumy lub z tworzyw sztucznych pomiędzy dwoma płytami do osiągnięcia określonego promienia zgięcia. Badanie może być przeprowadzone przy określonym ciśnieniu wewnętrznym.
Metoda B jest odpowiednia do węży i rurek z gumy i z tworzyw sztucznych do średnicy wewnętrznej maksymalnie 100 mm włącznie i zapewnia sposób oceny zachowania węży i rurek owiniętych wokół trzpienia. Średnica trzpienia może przyjmować wartości minimalnego promień zgięcia węża lub rurki. Elastyczność przy zginaniu określana jest poprzez deformację średnicy zewnętrznej węża lub rurki. Wąż lub rurka może być badana bez ciśnienia, pod ciśnieniem lub w próżni i, w razie potrzeby, z krzywizną lub przeciwko krzywiźnie, jeśli taka krzywizna jest obecna.
Metody C1 i C2 są odpowiednie do węży i rurek z gumy i z tworzyw sztucznych średnicy wewnętrznej większej od 100 mm.
Metoda C1 jest odpowiednia do określenia elastyczność węża i rurki przy minimalnym promieniu zgięcia.
Metoda C2 jest odpowiednia do pomiaru sztywności węża przy minimalnym promieniu zgięcia.