Zakres
W niniejszej Normie Europejskiej określono wymagania dotyczące klejów przeznaczonych do stosowania podczas
tworzenia i ogólnego montażu nośnych elementów konstrukcyjnych stosowanych w pracach inżynieryjnych
i konstrukcjach budowlanych. Postanowienia normy obejmują wszystkie kombinacje materiałów klejonych,
z wyłączeniem wymienionych niżej, stosowanych do tworzenia lub naprawy elementów nośnych.
Postanowienia normy obejmują pojedyncze kleje oraz zestawy stosowane do celów specjalnych, zawierające
różnorodne kombinacje typów klejów i ich składników.
W normie podano metody badań oraz metody oceny.
Wymagania użytkowe podane w niniejszej normie mogą nie mieć zastosowania w przypadku połączeń wysoce
specjalistycznych w ekstremalnych warunkach środowiskowych, np. w zastosowaniach kriogenicznych, nie
obejmują też warunków specjalnych, takich jak przypadkowe uderzenia, np. spowodowane zderzeniem lub
gradem, ani obciążeń sejsmicznych, w przypadku których stosuje się specjalne wymagania użytkowe.
Postanowienia niniejszej normy odnoszą się zarówno do wewnętrznych i zewnętrznych elementów konstrukcji
budowlanych, jak i elementów okładzinowych i pokryciowych (z wyłączeniem płytek ceramicznych), objętych
szczególnymi wymaganiami w przepisach prawnych ze względu na ochronę przeciwpożarową w określonych
strefach budynków, łącznie z drogami ewakuacyjnymi.
Postanowienia normy nie dotyczą:
– prefabrykowanych, klejonych elementów konstrukcyjnych;
– połączeń betonu z betonem, stalą lub materiałami na bazie włókien węglowych;
– połączeń drewna z drewnem w celu utworzenia klejonych wielowarstwowych drewnianych dźwigarów
[znanych jako belka nośna Glulam] przeznaczonych do zastosowania jako główny element konstrukcji
nośnej;
– termoplastycznych tworzyw sztucznych [np. polietylen, polipropylen, poliamid oraz, ogólnie, polimerów
fluorowanych], chyba że zostały specjalnie przygotowane [zwykle z zastosowaniem specjalnych procesów
utleniających] w przypadku połączeń montowanych na placu budowy;
– współosiowych połączeń metali, w tym połączeń gwintowych i innych oraz rurociągów i rur;
– połączeń szkła w konstrukcjach szklanych, w których wymagane jest zastosowanie klejów silikonowych;
– elementów konstrukcyjnych, które są na stałe zanurzone w wodzie.
