PN-EN ISO 8256:2024-06 - wersja angielska

1.1 W niniejszym dokumencie określono dwie metody (metoda A i metoda B) dla wyznaczanie wytrzymałości na rozciąganie udarowe tworzyw sztucznych w określonych warunkach. Badania można opisać jako próby rozciągania przy stosunkowo dużych szybkościach odkształcania. Metody te można stosować do materiałów sztywnych (zgodnie z definicją w ISO 472), ale są szczególnie przydatne w przypadku materiałów zbyt elastycznych lub zbyt cienkich, aby można je było badać w próbach udarności zgodnych z normą wieloczęściową ISO 179 lub ISO 180.
1.2 Metody te są używane do badania zachowania określonych próbek przy określonych prędkościach uderzenia oraz do szacowania kruchości lub wytrzymałości próbek w granicach właściwych dla warunków badania.
1.3 Metody te mają zastosowanie zarówno do próbek przygotowanych z materiałów formierskich, jak i do próbek pobranych z gotowych produktów lub półproduktów (na przykład wyprasek, laminatów lub arkuszy wytłaczanych lub odlewanych).
1.4 Wyniki uzyskane w badaniach formowanych próbek o różnych wymiarach niekoniecznie muszą być takie same. Podobnie próbki wycięte z formowanych produktów mogą nie dawać takich samych wyników jak próbki o tych samych wymiarach formowane bezpośrednio z materiału. Wyniki badań uzyskane z próbek przygotowanych z mas formierskich nie mogą być bezpośrednio zastosowane do wyprasek o dowolnym kształcie, ponieważ wartości mogą zależeć od konstrukcji wypraski i warunków formowania. Wyniki uzyskane metodą A i metodą B mogą, ale nie muszą być porównywalne.
1.5 Metody te nie nadają się do wykorzystania jako źródło danych do obliczeń projektowych na komponentach. Informacje o typowym zachowaniu materiału można jednak uzyskać, badając w różnych temperaturach i przygotowane w różnych warunkach różne rodzaje próbek do badań. Te dwie różne metody są odpowiednie zarówno do kontroli produkcji, jak i kontroli jakości.