Zakres
Metodę stosuje się do oznaczania dwutlenku azotu w powietrzu atmosferycznym (imisja) w przeliczeniu na N2O5 i na NO2 w próbkach pobieranych przez 24 h (średniodobowych). W przypadku gdy oznaczanie stężenia dwutlenku azotu znajdują się w pobliżu granicy oznaczalności metody, dopuszcza się możliwość wydłużenia czasu ekspozycji, do 48, 72, 96 lub 120 h. W oznaczaniu nie przeszkadzają: siarkowodór, chlor, chlorowodór i związki fluoru w stężeniach typowych dla powietrza atmosferycznego. Dwutlenek siarki nie przeszkadza w oznaczaniu, jeżeli jego stężenie nie przekracza 0,6 mg/m3. Ozon może nieznacznie podwyższyć wynik, jeżeli jego stężenie przekracza 0,25 mg/m3. Azotyny i kwas azotowy obecne w powietrzu dają taki sam efekt jak dwutlenek azotu.
