PN-ISO 1151-6:2004 - wersja polska

Określono pojęcia stosowane do opisu geometrii statku powietrznego dla celów analiz dynamiki lotu. Statek powietrzny jest rozpatrywany jako obiekt zbudowany z wielu elementów. Elementy są w praktyce pogrupowane w podzbiory stanowiące "zespoły główne" statku powietrznego. Zespół główny składa się zwykle z elementu podstawowego i innych elementów, które mogą być stałe lub ruchome. Położenie elementów ruchomych względem elementu podstawowego może być zmieniane w trakcie lotu. Położenia względne elementów tworzących zespół główny określono w stosunku do elementu podstawowego tego zespołu za pomocą układów współrzędnych odniesienia elementów. Przyjęto, że ze zbioru elementów można wyodrębnić podzbiór stanowiący większość elementów statku powietrznego, w którym poszczególne elementy są albo symetryczne albo symetrycznie rozmieszczone po lewej i prawej stronie względem płaszczyzny, która jest nazywana płaszczyzną odniesienia statku powietrznego. Podano definicje 78 terminów: 20 - odnoszących się parametrów ogólnych, 6 - odnoszących się wymiarów całkowitych statku powietrznego, 2 - odnoszących się kątów granicznych na ziemi, 9 - odnoszących się do kadłuba i 41 - odnoszących się do powierzchni sterowych