Zakres
1.1 W niniejszej części ISO 25137 podano system oznaczenia polimerów sulfonowych przeznaczonych do różnych technik formowania, w tym polisulfonu (PSU), polieterosulfonu (PESU) i polifenylosulfonu (PPSU), który może stanowić podstawę specyfikacji.
1.2 Rozróżnianie poszczególnych rodzajów polimerowych materiałów sulfonowych bazuje na systemie klasyfikacji opartym na odpowiednich poziomach właściwości charakterystycznych:
a) temperatury ugięcia pod obciążeniem,
b) masowego wskaźnika szybkości płynięcia,
c) udarności z karbem metodą Charpy’ego,
d) modułu sprężystości przy rozciąganiu oraz
e) granicy plastyczności
a także informacji dotyczących składu, przewidywanego zastosowania i / lub metody przetwórstwa, istotnych właściwościach, dodatkach, barwnikach, napełniaczach i materiałach wzmacniających.
1.3 Niniejsza część ISO 25137 ma zastosowanie do wszystkich polimerów sulfonowych zawierających wiązanie eterowe, które jest koniecznym elementem polimerów, podobnie jak w ugrupowaniu difenylosulfonowym.
Normę stosuje się do polimerów sulfonowych przeznaczonych do ogólnego stosowania w postaci proszku, granulek lub pastylek, niemodyfikowanych lub modyfikowanych barwnikami, dodatkami, napełniaczami itd.
1.4 Nie przyjmuje się założenia, że materiały mające takie samo oznaczenie mają takie same właściwości. W niniejszej części ISO 25137 nie dostarczono danych technicznych, danych użytkowych oraz danych dotyczących warunków przetwórstwa, które mogą być wymagane do scharakteryzowania materiału do określonego zastosowania i / lub metody przetwórstwa.
Jeśli wymagane są takie dodatkowe właściwości, to należy je oznaczać zgodnie z metodami badań podanymi w części 2 niniejszej Normy Międzynarodowej, jeśli są odpowiednie.
1.5 Aby wytypować tworzywo termoplastyczne do określonego zastosowania lub zapewnić odtwarzalne warunki przetwórstwa, dodatkowe wymagania można podać w bloku danych 5 (patrz 3.1).
