Zakres
W niniejszym dokumencie podano system oznaczenia polimerów sulfonowych przeznaczonych do różnych technik formowania i wtrysku, w tym polisulfonu (PSU), polieterosulfonu (PESU) i polifenylosulfonu (PPSU), który może stanowić podstawę specyfikacji.
Rozróżnianie poszczególnych rodzajów polimerowych materiałów sulfonowych bazuje na systemie klasyfikacji opartym na odpowiednich poziomach właściwości charakterystycznych:
a) temperatury ugięcia pod obciążeniem,
b) masowego wskaźnika szybkości płynięcia,
c) udarności z karbem metodą Charpy’ego,
d) modułu sprężystości przy rozciąganiu oraz
e) granicy plastyczności
a także informacji dotyczących składu, przewidywanego zastosowania i/lub metody przetwórstwa, istotnych właściwościach, dodatkach, barwnikach, napełniaczach i materiałach wzmacniających.
Niniejsza część ISO ma zastosowanie do wszystkich polimerów sulfonowych zawierających wiązanie eterowe, które jest koniecznym elementem polimerów, podobnie jak w ugrupowaniu difenylosulfonowym.
Niniejszy dokument stosuje się do polimerów sulfonowych przeznaczonych do ogólnego stosowania w postaci proszku, pastylek ziaren lub granulatu, niemodyfikowanych lub modyfikowanych barwnikami, dodatkami, napełniaczami itd.
W niniejszym dokumencie nie przyjęto założenia, że materiały mające takie samo oznaczenie mają takie same właściwości. Nie dostarcza danych technicznych, danych użytkowych oraz danych dotyczących warunków przetwórstwa, które mogą być wymagane do scharakteryzowania materiału do określonego zastosowania i/lub metody przetwórstwa.
Jeśli wymagane są takie dodatkowe właściwości, to należy je oznaczać zgodnie z metodami badań podanymi w ISO 24025-1, jeśli są odpowiednie.
Aby wytypować tworzywo termoplastyczne do określonego zastosowania lub zapewnić odtwarzalne warunki przetwórstwa, dodatkowe wymagania można podać w bloku danych 5 (patrz 4.1).
