Zakres
W niniejszym dokumencie określono nieniszczącą metodę pomiarów – za pomocą fazowych wiroprądowych urządzeń pomiarowych – grubości powłok metalowych niemagnetycznych na metalowych i niemetalowych materiałach podłoża, takich jak:
a) cynk, kadm, miedź, cyna lub chrom na stali;
b) miedź lub srebro na materiałach kompozytowych.
Metoda fazowa może być stosowana – bez popełniania błędów pomiarów grubości – do mniejszych powierzchni i do powierzchni o większej krzywiźnie niż amplitudowa metoda wiroprądowa opisana w ISO 2360 oraz mniejszy wpływ mają na nią właściwości magnetyczne materiału podłoża. Jednakże, na metodę fazową większy wpływ mają właściwości elektryczne materiałów powłoki.
W niniejszym dokumencie termin „powłoka” jest używany do materiałów takich jak, na przykład, farby i lakiery, powłoki elektrolityczne, powłoki emalierskie, powłoki z tworzyw sztucznych, powłoki napawane i powłoki proszkowe.
Niniejsza metoda ma szczególnie zastosowanie do pomiarów grubości powłok metalowych. Powłoki te mogą być powłokami metalowymi niemagnetycznymi na podłożach nieprzewodzących, przewodzących lub magnetycznych, ale również powłokami magnetycznymi na podłożach nieprzewodzących lub przewodzących.
Pomiar grubości powłok metalowych na metalowym materiale podłoża daje wiarygodne wyniki tylko wtedy, gdy iloczyn przewodności i przenikalności magnetycznej (σ, μ) jednego materiału jest co najmniej dwa razy większy od iloczynu przewodności i przenikalności magnetycznej drugiego materiału. Względna przenikalność magnetyczna materiałów nieferromagnetycznych wynosi jeden.
