Zakres
Język Znaczników Geograficznych (GML) jest kodowaniem XML, zgodnym z normą ISO 19118, na potrzeby przesyłania i przechowywania informacji geograficznej, zamodelowanej zgodnie z zasadami modelowania pojęciowego użytymi w Normach Międzynarodowych serii ISO 19100 i uwzględniającym zarówno przestrzenne, jaki i nieprzestrzenne właściwości obiektów geograficznych.
Niniejszy dokument definiuje składnię języka XML Schema, mechanizmy oraz konwencje, które:
- zapewniają otwartą, niezależną technologicznie strukturę, umożliwiającą opis geoprzestrzennych schematów aplikacyjnych na potrzeby przesyłania i przechowywania informacji geograficznej w języku XML;
- umożliwiają opis profili będących podzbiorami struktury GML;
- wspomagają opis geoprzestrzennych schematów aplikacyjnych na potrzeby specjalistycznych dziedzin i społeczeństwa informacyjnego;
- umożliwiają tworzenie i zarządzanie powiązanych geograficznych schematów aplikacyjnych i zbiorów danych;
- wspomagają przechowywanie i przesyłanie schematów aplikacyjnych i zbiorów danych;
- zwiększają możliwości organizacji w zakresie udostępnienia geograficznych schematów aplikacyjnych i informacji, które opisują.
Implementujący mogą zdecydować czy przechowywać geograficzne schematy aplikacyjne i informacje w języku GML, czy dokonywać konwersji z innych formatów danych na żądanie, używając w ten sposób języka GML tylko na potrzeby przesyłania schematów i danych.
UWAGA Jeżeli schemat aplikacyjny opisany w języku UML, zgodny z normą ISO 19109, jest użyty jako podstawa do przechowywania i przesyłania informacji geograficznej, niniejszy dokument dostarcza reguł mapowania takiego schematu aplikacyjnego na schemat aplikacyjny GML w języku XML Schema, w celu kodowania XML danych ze strukturą logiczną zgodną ze schematem aplikacyjnym według normy ISO 19109.
