PN-EN ISO 13383-1:2016-05 - wersja angielska

W niniejszej części ISO 13383 opisano metody ręcznego wykonywania pomiarów, mających na celu określenie rozmiarów ziaren w ceramice wysokiej jakości (ceramika zaawansowana, techniczna ceramika zaawansowana) z wykorzystaniem mikrofotografii polerowanych i trawionych próbek do badań. Metody opisane w niniejszej części nie dają prawdziwej, przeciętnej średnicy ziarna, lecz nieco mniejszy parametr, zależnie od zastosowanej metody analizy dwuwymiarowego przekroju. Relacja z rzeczywistymi wymiarami zależy od kształtu ziarna i stopnia jego anizotropii mikrostrukturalnej. Niniejsza część zawiera dwie główne metody: A i B.
Metoda A jest techniką średnich przecięć liniowych. Metoda A1 ma zastosowanie do ceramiki jednofazowej oraz tworzyw ceramicznych złożonych z głównej fazy krystalicznej i międzykrystalicznej fazy szklistej w ilości mniejszej niż 5% objętościowych, w przypadku których wystarczające jest zliczanie punktów przecięć. Metoda A2 ma zastosowanie do ceramiki zawierającej powyżej 5% obj. porów lub faz drugorzędnych lub do tworzyw ceramicznych składających się z więcej niż jednej, podstawowej fazy krystalicznej, gdzie mierzy się indywidualne długości cięciw i może być opcjonalnie użyta do wyznaczania rozkładu wielkości ziaren.
Ta druga metoda pozwala na rozróżnienie porów i faz oraz na oddzielne obliczenie dla nich średnich rozmiarów przecięć liniowych.
UWAGA Metodę oznaczania ułamka(-ów) objętościowego(-ych) fazy(faz) drugorzędnej(-ych) można znaleźć w ISO 13383-2; dostarczy to sposobu określenia czy w granicznych przypadkach należy stosować metodę A1 czy metodę A2.
Metoda B jest metodą średniej, kołowej średnicy zastępczej, która ma zastosowanie do dowolnego rodzaju ceramiki z drugorzędną fazą lub bez niej. Metoda może być również stosowana do oznaczania współczynnika kształtu ziaren i rozkładu ich wielkości.
Niektórzy użytkownicy niniejszej części ISO 13383 mogą preferować stosowanie automatycznych lub półautomatycznych metod analizy obrazu do mikrofotografii lub bezpośrednio uchwyconych obrazów mikrostrukturalnych. Część ta pozwala na to pod warunkiem, że zastosowana technika naśladuje metody ręczne (patrz Rozdział 4 oraz 8.4).