Zakres
W niniejszej części normy ISO 12217 określono metody oceny stateczności i pływalności jednostek nieuszkodzonych. Obejmuje ona także charakterystyki unoszenia się na wodzie jednostek łatwo ulegających zalewaniu.
Ocena własności statecznościowych i pływalnościowych z wykorzystaniem niniejszej części normy ISO 12217 umożliwi nadanie jednostce kategorii projektowej (A, B, C lub D) odpowiedniej do jej przeznaczenia i maksymalnego załadowania.
Niniejsza część normy ISO 12217 ma w zasadzie zastosowanie do jednostek napędzanych głównie żaglami (nawet jeżeli są wyposażone w silnik pomocniczy) o długości kadłuba od 6 m do 24 m włącznie. Może być ona jednak stosowana również do jednostek o długości poniżej 6 m, jeżeli są to jednostki wielokadłubowe nadające się do zamieszkania, lub może być stosowana, jeżeli nie osiągają one pożądanej kategorii projektowej określonej w ISO 12217-3 i są zapokładowane oraz posiadają wnęki szybkoodpływowe zgodne z ISO 11812.
W odniesieniu do jednostek wielokadłubowych nadających się do zamieszkania niniejsza część normy ISO 12217 obejmuje ocenę łatwości odwrócenia się jednostki, określenie dostępnych środków ewakuacji oraz wymagania dotyczące unoszenia się na wodzie w pozycji odwróconej.
Niniejsza część ISO 12217 nie obejmuje:
— pneumatycznych i sztywnopneumatycznych łodzi objętych ISO 6185, z wyjątkiem przywołanych w ISO 6185 specyficznych rozdziałów ISO 12217;
— gondoli i rowerów wodnych;
— desek surfingowych i żaglowych desek surfingowych; oraz
— wodolotów i jednostek ze skrzydłami stabilizującymi, gdy nie są eksploatowane w stanie wypornościowym.
UWAGA Stan wypornościowy oznacza, że jednostka pływa wyłącznie dzięki siłom hydrostatycznym.
Norma nie obejmuje ani nie ocenia wpływu na stateczność efektów związanych z holowaniem, łowieniem ryb, pogłębianiem lub operacjami podnoszenia, które należy rozpatrywać oddzielnie, jeżeli jest taka potrzeba.
