PN-EN ISO 11819-1:2023-09 - wersja angielska

W niniejszym dokumencie określono metodę porównywania hałasu drogowego na różnych nawierzchniach dróg dla różnych składów ruchu drogowego na potrzeby oceny różnych typów nawierzchni drogowych. Poziomy dźwięku reprezentujące lekkie lub ciężkie pojazdy przy wybranych prędkościach są przypisane do określonej nawierzchni drogi.
Metoda ma zastosowanie do ruchu odbywającego się ze stałą prędkością, tj. w warunkach płynnego przepływu o prędkości powyżej 50 km/h. Do warunków, w których ruch nie jest płynny, np. na skrzyżowaniach i tam, gdzie ruch jest przeciążony, metoda nie ma zastosowania.
Standardowa metoda porównywania charakterystyk hałasu nawierzchni drogowych daje władzom drogowym i środowiskowym narzędzie do ustalania powszechnych praktyk lub ograniczeń dotyczących użytkowania nawierzchni dróg spełniających określone kryteria hałasu. Jednak sugerowanie takich kryteriów nie mieści się w zakresie ISO 11819 (wszystkie części).
Metoda statystyczna pomiaru podczas przejazdu (SPB) jest odpowiednia do stosowania w następujących głównych celach:
— klasyfikacji nawierzchni dróg według ich wpływu na hałas drogowy (klasyfikacja nawierzchni);
— pomocy w weryfikacji zgodności produkcji nawierzchni dróg;
— ocenie akustycznych właściwości użytkowych nawierzchni dróg podczas eksploatacji w odniesieniu do nowego stanu;
— ocenie wpływu różnych nawierzchni drogowych na hałas drogowy w lokalizacjach niezależnie od warunków i czasu obsługi;
— ocenie akustycznych właściwości użytkowych nawierzchni dróg w stosunku do powierzchni odniesienia.
Ze względu na ograniczenia praktyczne metoda ta nie może być stosowana we wszystkich możliwych lokalizacjach. Jednak metoda płyty podkładowej może pozwolić na przebadanie niektórych lokalizacji, które wcześniej nie były akceptowalne.
W Rozdziale 5 podano ogólny opis metody SPB.