Zakres
Celem niniejszej Normy Europejskiej jest poinformowanie oraz pomoc użytkownikom w wyborze najwłaściwszej metody w celu otrzymania wiarygodnych pomiarów zawartości wilgoci lub zawartości wody w drewnie i materiałach kamiennych (w tym cegłach, kamieniach, betonie, gipsie, zaprawach itd.) w szczególnym przypadku dziedzictwa architektonicznego. Określono podstawy przeprowadzenia oraz interpretacji tego rodzaju pomiarów dla wskazanych materiałów zastosowanych w dziedzictwie kulturowym, w których zaszły procesy wietrzenia, inwazji szkodników, migracji soli i inne zmiany w czasie. Określono 4 metody absolutne (tj. grawimetryczną, miareczkowanie Karla Fischera, destylację azeotropową i metodę węglika wapnia); podano ich charakterystyki, zalety i wady oraz wyjaśnienie sposobu przeliczenia odczytów na te same jednostki, aby umożliwić porównanie pomiarów wykonanych różnymi metodami. Określono trzy zasadnicze metody względne (tj. oporu elektrycznego, pojemności elektrycznej i wilgotności względnej w równowadze z materiałem), wskazując ich charakterystyki i niepewności przy stosowaniu do dziedzictwa kulturowego. Dodatkowo, podano ogólne informacje o 10 innych metodach względnych, ich charakterystykach, wadach i zaletach. Podano specyfikacje dotyczące wzorcowania dla różnych metod. Porównano podane wcześniej metody w odniesieniu do ich dokładności, wymagań dotyczących próbek, wielkości próbek, zastosowania w laboratorium lub terenie oraz inne problemy, które mogą się pojawić w obszarze dziedzictwa kulturowego, w celu zapobieżenia niewłaściwemu użyciu przyrządów, zredukowania niepewności i uniknięcia błędnej interpretacji odczytu
