Zakres
W niniejszym dokumencie określono dynamiczny test wymywania powierzchni (DSLT), którego celem jest określenie uwalniania na jednostkę pola powierzchni w funkcji czasu, nieorganicznych i/lub nielotnych substancji organicznych z monolitycznego, płytowego lub arkuszowego wyrobu po kontakcie z roztworem wodnym (środkiem ługującym). Metoda badania nie jest odpowiednia w przypadku substancji, które są lotne w warunkach otoczenia.
Niniejsze badanie jest badaniem specyficznym dla parametru, koncertującym się na identyfikacji i określaniu właściwości specyficznych parametrów testowanych w określonych warunkach. Nie ma na celu symulowania rzeczywistych sytuacji. Zastosowanie wyników do określonych zamierzonych warunków użytkowania można ustalić za pomocą modelowania (nieuwzględnione w niniejszym dokumencie).
Metodę badania stosuje się do mniej lub bardziej regularnie ukształtowanych próbek analitycznych składających się z monolitycznych próbek do badań o minimalnych wymiarach 40 mm we wszystkich kierunkach [objętość > 64 000 mm³ (64 cm³)]. Dotyczy to również wyrobów w postaci płyt lub arkuszy o powierzchni co najmniej 10 000 mm² (100 cm²) wystawionych na działanie odcieku. Wyroby przeznaczone do odprowadzania wody (np. płytki drenażowe, porowaty asfalt) i monolityczne wyroby ziarniste zgodnie z EN 16637-1:2023, Tablica 1, są również badane za pomocą tej metody badania. Zakłada się, że wszystkie testowane wyroby zachowują swoją integralność przez czas odpowiedni dla rozważanego zamierzonego zastosowania.
Modyfikacja dotycząca ziarnistych wyrobów budowlanych o niskim przewodnictwie hydraulicznym (Załącznik A) ma zastosowanie do ziarnistych cząstek o tak małej zdolności drenażu między ziarnami, że perkolacja w badaniach perkolacji i w praktyce jest prawie niemożliwa.
Metale, powłoki metaliczne i powłoki organiczne na metalach są wyłączone z zakresu niniejszego dokumentu, ponieważ w tych wyrobach nie są zachowane zasady tego badania (dyfuzja). Rozważane są wytyczne dotyczące potrzeby testowania tych wyrobów.
W przypadku niektórych powłok (np. niektórych tynków ze spoiwami organicznymi zgodnie z EN 15824 [9]) pozostających w okresowym kontakcie z wodą, właściwości fizyczne i chemiczne mogą ulegać zmianie przy stałym kontakcie z wodą. W przypadku tych wyrobów niniejszy dokument nie jest właściwy.
Wytyczne dotyczące przydatności metody badania do danego wyrobu przedstawiono w EN 16637-1.
UWAGA 1 Niniejsza metoda badania ma zastosowanie tylko wtedy, gdy wyrób jest stabilny chemicznie, a matryca nie rozpuszcza się. W przypadku wyrobów budowlanych, które mogą być stosowane w kontakcie z wodą, zwykle tak jest, ponieważ wyroby budowlane powinny wtedy być stabilne wymiarowo. Jeśli wyrób ulegnie znacznemu zużyciu podczas zamierzonego użytkowania, test nie może dostarczyć odpowiednich informacji. Jeśli wyrób zawiera znaczną ilość związków rozpuszczalnych w wodzie, np. gipsu lub anhydrytu, matryca może (częściowo) rozpuścić się i doprowadzić do niestabilności wymiarowej próbki. W tym przypadku norma badań również nie może być użyta.
UWAGA 2 Nie zawsze jest możliwe zoptymalizowanie warunków badania jednocześnie dla substancji nieorganicznych i organicznych. Optymalne warunki badania mogą również różnić się w odniesieniu do różnych grup substancji organicznych. Wymagania dotyczące badań substancji organicznych są generalnie bardziej rygorystyczne niż te dotyczące substancji nieorganicznych. Zazwyczaj warunki badania odpowiednie do pomiaru uwalniania substancji organicznych mają także zastosowanie do substancji nieorganicznych.
