Zakres
W niniejszym dokumencie określono metody analizy chemicznej drobnoziarnistych proszków azotku glinu stosowanych jako surowiec do ceramiki wysokiej jakości.
W dokumencie określono metody oznaczania zawartości glinu, azotu całkowitego, boru, wapnia, miedzi, żelaza, magnezu, manganu, molibdenu, niklu, potasu, krzemu, sodu, tytanu, wolframu, wanadu, cynku, cyrkonu, węgla, chloru, fluoru oraz zawartość tlenu w proszkach azotku glinu. Zawartość glinu oznacza się albo metodą rozkład w kwasie pod ciśnieniem – miareczkowanie wsteczne CyDTA-cynk albo metodą roztwarzanie w kwasie – optyczna spektrometria emisyjna ze wzbudzeniem w plazmie indukcyjnie sprzężonej (ICP-OES). Całkowitą zawartość azotu oznacza się metodą rozkład w kwasie pod ciśnieniem – separacja destylacyjna – miareczkowanie kwasowe, metodą bezpośredni rozkład – separacja destylacyjna – miareczkowanie kwasowe lub metodą topienie w atmosferze gazu obojętnego – pomiar przewodności cieplnej. Zawartość boru, wapnia, miedzi, żelaza, magnezu, manganu, molibdenu, niklu, potasu, krzemu, sodu, tytanu, wolframu, wanadu i cynku jest oznaczana za pomocą metody roztwarzanie w kwasie – ICP-OES lub metody rozkład w kawasie pod ciśnieniem – ICP-OES. Zawartość sodu i potasu oznacza się metodą rozkład w kwasie pod ciśnieniem – fotometia płomieniowa lub metodą rozkład w kwasie pod ciśnieniem – atomowa spektrometria absorpcyjna. Zawartość tlenu oznacza się metodą topienie w atmosferze gazu obojętnego – spektrometria absorpcyjna w podczerwieni, podczas gdy zawartość węgla oznacza się metodą spalanie – spektrometria absorpcyjna w podczerwieni lub metodą spalanie – konduktometria. Zawartość chloru i fluoru oznacza się metodą pirohydrolizy, a następnie metodą chromatografii jonowej lub spektrofotometrii.
