Zakres
Normy IEC dla elementów fotowoltaicznych wymagają stosowania określonych klas symulatorów promieniowania słonecznego uznanych za odpowiednie dla określonych badań. Symulatory promieniowania słonecznego mogą być wykorzystywane zarówno do pomiarów wydajności elementów PV, jak i badań odporności na napromieniowanie. Niniejsza część IEC 60904 określa definicje i środki służące klasyfikacji symulatorów przy wymaganych poziomach natężenia promieniowania stosowanych do stabilizacji elektrycznej i charakteryzowania elementów fotowoltaicznych.
Niniejszy dokument ma zastosowanie do symulatorów promieniowania słonecznego stosowanych w laboratoriach badawczych i kalibracyjnych oraz na liniach produkcyjnych ogniw słonecznych i modułów PV. Klasa A+ przeznaczona jest przede wszystkim dla laboratoriów kalibracyjnych i nie jest uważana jako konieczna dla pomiarów mocy w procesie produkcji i w badaniach kwalifikacyjnych elementów PV. Klasę A+ wprowadzono, ponieważ pozwala to na zmniejszenie niepewności kalibracji wtórnego elementu wzorcowego, wykonywanej zazwyczaj a w laboratorium kalibracyjnym. Niższa niepewność kalibracji przełoży się w sposób bezpośredni korzystnie jeżeli chodzi o niepewność pomiaru na linii produkcyjnej PV, gdzie pomiary są wykonywane przy użyciu wtórnych elementów wzorcowych.
W przypadku pomiarów wydajności elementów PV, zastosowanie symulatora promieniowania słonecznego określonej klasy nie eliminuje konieczności ilościowego określenia wpływu symulatora na pomiar, poprzez wykonanie korekty błędu niedopasowania widmowego, a także analizy wpływu niejednorodności przestrzennej natężenia promieniowania w płaszczyźnie testowej oraz stabilności czasowej natężenia promieniowania na ten pomiar. Raporty z badań elementów fotowoltaicznych badanych z użyciem symulatora promieniowania słonecznego powinny podać klasę symulatora użytego do pomiaru oraz metodę użytą do ilościowego określenia wpływu symulatora na wynik pomiaru.
Celem dokumentu jest określenie klasyfikacji symulatorów promieniowania słonecznego używanych w pomieszczeniach zamkniętych do pomiarów elementów fotowoltaicznych przeznaczonych do zastosowań naziemnych. Symulatory promieniowania słonecznego są klasyfikowane jako A+, A, B lub C w oparciu o kryteria dopasowania rozkładu widmowego, niejednorodności rozkładu natężenia promieniowania w płaszczyźnie testowej oraz niestabilności czasowej natężenia promieniowania. Dokument zawiera wymagane metodyki klasyfikowania symulatorów promieniowania słonecznego w każdej z wymienionych kategorii. Symulator promieniowania słonecznego nie spełniający minimalnych wymagań klasy C, nie może być sklasyfikowany zgodnie z niniejszą normą.
W celu klasyfikacji dopasowania widmowego dodano nową procedurę. Procedura ta jest odpowiedzią na aktualne zapotrzebowanie obejmujące rozszerzony zakres długości fal, wynikający z postępu w technologii ogniw słonecznych (np. zwiększona odpowiedź widmowa poniżej 400 nm) oraz technologii symulatorów promieniowania słonecznego (wykorzystanie komponentów typu LED). Procedura ujęta w drugim wydaniu niniejszej normy jest nadal aktualna, ale powinna być stosowana tylko wówczas, gdy wymagana jest wsteczna zgodność klasyfikacji dla już używanych symulatorów promieniowania słonecznego oraz dla symulatorów promieniowania słonecznego będących w produkcji lub sprzedaży. Dokument jest przywoływana przez inne normy IEC, w których określa się wymagania dotyczące klasy wykorzystywanych symulatorów promieniowania słonecznego. Charakterystyki symulatorów promieniowania słonecznego opisane w niniejszym dokumencie nie są używane w oderwaniu od siebie w celu uzyskania jakiegokolwiek poziomu ufności lub niepewności pomiaru przy zastosowaniu symulatora promieniowania słonecznego (np. pomiar mocy modułu PV).
