Zakres
Niniejsza Norma Międzynarodowa dotyczy kompozytowych wsporczych izolatorów stacyjnych z rdzeniem rurowym, składających się z przenoszącej obciążenia rury izolacyjnej, wykonanej z włókien impregnowanych żywicą, i wypełnionej wewnątrz materiałem izolacyjnym (np. materiałem stałym, cieczą, pianką, gazem pod ciśnieniem albo gazem bez dodatkowego ciśnienia), osłony (na zewnątrz rury izolacyjnej) wykonanej z polimeru (np. kauczuku silikonowego lub etylenowo-propylenowego) oraz z metalowych okuć zamocowanych na końcach rury izolacyjnej. Kompozytowe wsporcze izolatory stacyjne z rdzeniem rurowym, jak określono w niniejszej normie, są przeznaczone do powszechnego stosowania w stacjach zarówno w warunkach wnętrzowych, jak i napowietrznych. Izolatory te stosuje się w stacjach o znamionowym napięciu przemiennym powyżej 1 000 V i częstotliwości nie większej niż 100 Hz, lub w sieciach prądu stałego o znamionowym napięciu powyżej 1 500 V.
Przedmiotem tej normy jest:
– zdefiniowanie stosowanych terminów;
– opis metod badań;
– określenie kryteriów przyjęcia wyrobu.
Każdą z prób przewidzianych w niniejszej normie, poza próbami termomechanicznymi, wykonuje się w normalnej temperaturze otoczenia. W niniejszej normie nie uwzględniono prób, które mogą być charakterystyczne dla urządzenia, którego częścią staje się kompozytowy wsporczy izolator stacyjny z rdzeniem rurowym. Ten obszar wymaga jeszcze dalszych przedsięwzięć technicznych.
