Zakres
Niniejsza Norma Europejska określa zharmonizowaną metodykę obliczania emisji GHG w przemyśle cementowym umożliwiającą podawanie emisji do różnych celów, określonej dla zakładu, firmy (w kraju lub w regionie) lub nawet grupy międzynarodowej. Dotyczy ona wszystkich następujących bezpośrednich i pośrednich źródeł GHG [1]:
— Bezpośrednia emisja GHG (zakres 1) ze źródeł, które należą do firmy lub są przez nią kontrolowane i z których emisja jest związana z:
— procesem kalcynacji węglanów i spalaniem węgla organicznego zawartego w nieprzetworzonych materiałach;
— spalaniem paliw piecowych (paliw kopalnych piecowych, alternatywnych paliw kopalnych, paliw mieszanych z zawartością węgla biogenicznego, biomasy i biopaliw) stosowanych do produkcji klinkieru i/lub suszenia nieprzetworzonych materiałów i paliw;
— spalaniem paliw niepiecowych (paliw kopalnych piecowych, alternatywnych paliw kopalnych, paliw mieszanych z zawartością węgla biogenicznego, biomasy i biopaliw) stosowanych w urządzeniach i pojazdach pracujących na miejscu, w urządzeniach grzewczych lub chłodzących, do suszenia MIC (np. żużla lub pucolany);
— spalaniem paliw do wytwarzania energii na miejscu;
— spalaniem węgla obecnego w ściekach.
— Pośrednia emisja GHG (zakres 2) pochodząca z kupowanej elektryczności, zużywanej w posiadanym przez firmę lub kontrolowanym sprzęcie.
— Inna pośrednia emisja GHG (zakres 3) z kupowanego klinkieru. Z niniejszej normy wyłączone są wszystkie inne emisje z zakresu 3 występujące w przemyśle cementowym.