Zakres
Niniejsza Norma Europejska przedstawia zharmonizowaną metodykę obliczania emisji GHG i charakterystykę GHG z przemysłu stalowego. Niniejsza Norma Europejska ma zastosowanie dla zakładów produkujących wszelkie wyroby w cyklu produkcji stali i procesów dalszego jej przetwarzania. Jest to podstawą zestawu arkuszy [1]. Niniejsza Norma Europejska ma zastosowanie do szczególnych aspektów wyznaczania emisji GHG w tym sektorze przemysłu i oceny charakterystyki emisji. Niniejszą normę należy stosować w połączeniu z EN 19694-1, która zawiera wymagania ogólne, definicje i zasady mające zastosowanie do wyznaczania emisji GHG we wszystkich sektorach wysokoenergetycznych, obejmuje wspólne zagadnienia metodologiczne i określa szczegóły stosowania tych zasad.
EN 19694-1 i EN 19694-2 określają zharmonizowaną metodę dla:
a) pomiaru, badań i ilościowego wyznaczania emisji gazów cieplarnianych (GHG),
b) oceny poziomu emisji GHG z procesów produkcyjnych w czasie, w miejscach produkcji;
c) określenia i uzyskiwania niezawodnych, dokładnych i dobrej jakości informacji do celów sprawozdawczych i kontrolnych.
Dodatkowo, niniejsza norma zawiera opis stopniowych podejść do oznaczania emisji CO2 w zakładach stalowych ze zbiorem możliwości metodycznych do dobrej i niezawodnej oceny wydajności każdego poszczególnego procesu w całym łańcuchu produkcyjnym stali.
Można ją uważać za zbiór informacji, które umożliwiają oznaczenie emisji CO2 i ocenę wydajności CO2 w zakładach produkcji stali przy różnych poziomach rozczłonkowania ustalając system zasad do:
— oceny ogólnej wydajności CO2 w zakładzie produkcji stali biorąc pod uwagę strukturę produkcji
— utworzenia wiarygodnej bazy do oceny potencjału redukcji CO2 w zakładzie i w procesach jednostkowych
— utworzenie bazy do dokładnej oceny nowych technologii.
Następnie, w celu oznaczenia bezpośredniej i pośredniej emisji CO2 z zakładu produkcji stali, w niniejszej normie zwrócono dużą uwagę na ocenę wydajności, którą można zrealizować uwzględniając następujące aspekty:
— ocena wpływu CO2 z udziałem emisji: za pomocą tej metodyki ocenia się całkowitą emisję z zakładu produkcji stali z uwzględnieniem zawartości węgla w gazach odpadowych obciążających CO2 w procesach produkcji, powodując wzrost jego ilości;
— ocena rzeczywistego wpływu CO2: za pomocą tej metodyki ocenia się całkowitą emisję CO2 wytwarzanego w zakładzie produkcji stali ale uwzględnia się gazy odpadowe eksportowane lub używane w elektrowni jako równoważne gazowi naturalnemu w odniesieniu do emisji CO2
— udział węgla w wydajności CO2 na poziomie zakładu: za pomocą tej metodyki uzyskuje się wskaźnik porównawczy wydajności zakładu z najlepszą praktyką na podstawie udziału węgla w systemie;
— ocena wydajności CO2 na poziomie procesu: na podstawie tej metodyki otrzymuje się zbiór wskaźników umożliwiających porównanie, na poziomie instalacji, wydajności procesu z najlepszą praktyką. Te wskaźniki łączy się następnie w całość dla całego zakładu. Ta metodyka umożliwia także teoretyczną ocenę CO2 prowadząc do potencjalnie najlepszej praktyki.
